Олiс-вылiс ӧти сиктын зэв тӧлка детинка, кодлы вӧлi сӧмын на сизим арӧс. Сiйӧ зэв ёна радейтiс чужанiнсӧ, зiлис мичмӧдны ӧшинь ув, аддзӧм лӧпсӧ ывлаысь пыр чукӧртiс. Бур зонка воис сьӧлӧм вылӧ ставлы. Ӧтчыд сiйӧ мунiс бытьыскӧд вӧрӧ пес вӧчны.

Воисны пожӧма ягӧ, батьыс и шуӧ: «Ме кута пӧрӧдчыны, а тэ, Ванюк, ӧзты бипур, сюся видзӧд да кыйӧд, медым биыс оз кус, пузьӧд тшай». Пиыд вочавидзӧ: «Танi, батьӧ, вӧрсаяс ӧлӧны, найӧ вӧчасны ставсӧ, мый ме тшӧкта. Тэнад локтiгкежлӧ ставыс лоас дась».

Сувтiс детинка югыдiнӧ, горӧдiс:

– Вӧрсаяс, видза кора отсалыштны меным, а ме тiянӧс мезда лӧптысь!

– Мый колӧ вӧчны? – кылiс гӧлӧс. Детинка ставсӧ висьталic, а ачыс мӧдӧдчис чукӧртны вежӧртӧм йӧзлысь шыбласъяс. Колис кад, Ванюк бергӧдчис да аддзис бипур вылысь пӧткаа шыд да сэтӧра тшай. Бипур дорын некод эз вӧв. Аттьӧалiс зонка вӧрса ёртъяссӧ, сетiс кыв, мый кутас водзӧ видзны вӧр-ва да радейтны. Сэккостi воис батьыс, чуймис пажын дасьтӧмлы да ошкис писӧ: «Ванюк, тэ зiль да тӧлка!»

Серпасыс Виктория СОРОВАЛӦН